6 mei 2022
“Wakker worden, wakker worden, wak wak wak wak wak wakker worden”. Dit megaleuke, helemaal niet vervelende liedje zit sinds gisteravond al in mijn hoofd, en is ook het eerste wat ik zing als om kwart over acht de wekker gaat. Gelukkig vinden de meesten hier Jochem Myer ook leuk, anders was het nog irritanter geweest om dit deuntje aan te moeten horen.
De sfeer is helaas niet zo vrolijk als dit wekkende liedje. Vandaag is een spannende, en vooral ook een onzekere dag. Op de planning stonden twee afspraken waarvan de tijd nog niet was vastgesteld. Vanochtend vroeg is één van die afspraken officieel afgezegd. Lekker last minute, maar vooral ook frustrerend omdat hij het gesprek wel had toegezegd. De tweede persoon heeft meerdere keren in eerdere gesprekken laten weten dat we gewoon langs konden komen, dus dat is exact wat we hebben gedaan.
Zogezegd, zo gedaan. Althans, met een klein beetje vertraging. De miserabele sfeer die in de lucht hangt zorgt ervoor dat we onze eerste tram missen. Daarnaast had Jens bijna een uur nodig om zijn haar te doen. Gelukkig hebben we geen tijd afgesproken, dus kunnen we lekker rustig binnen komen strompelen. Bij de receptie is er niemand aanwezig. Er hangt wel een bordje: bel me als ik er niet ben, dan help ik je graag verder. Ik had de eerste paar cijfers van het telefoonnummer al ingetoetst, toen Jens iets om de hoek schreeuwde: we hebben haar al gevonden. Wij moeten naar een kamer op de derde verdieping. De lift voelt aan dat we niet helemaal naar boven willen lopen, want de deuren springen al open.
Nu we op de goede verdieping zijn is het interview binnen handbereik. We lopen tegen een probleem aan als we de gang in willen gaan: de deuren zijn vergrendeld en kunnen alleen worden geopend met een pasje. Die hebben wij natuurlijk niet. Gelukkig trekt een schoonmaakster een grote, zware schoonmaakkar door de deur, en laat net genoeg ruimte en tijd voor ons over om erachter aan te glippen. We komen in een hal waar het wat muf ruikt. De vloer is bedekt met een tapijt en er ontbreken ramen. Aan het einde van de gang vinden we al snel een donkergroene deur, waarnaast een bordje hangt met daarop de naam, Bethanie Carney Almroth. Direct bons ik op de deur, in de hoop dat deze snel open zal gaan.
Na een tijdje is het nog steeds stil. We speculeren waar zij zou kunnen zijn en we staan op het punt om te checken of de deur op slot zit. Dan gaat de deur open. “I will be right with you, I’m in a meeting right now”, en ze slaat de deur weer achter zich dicht. Opgelucht dat ze er is, maar gespannen voor het interview, gaan we op een paar oude banken en stoelen zitten die in de hal zijn geplaatst. Al snel horen we Bethanie de hoek om lopen. Ze ploft op een stoel neer en we bespreken onze documentaire. “Where do you want to film?”, vraagt ze. Door het achtergrondonderzoek weten we dat er een onderzoeksaquarium aanwezig is op de campus. Hier willen we dan ook het liefst filmen.
Het interview met Bethanie zit erop. De twee bankjes die onder de hoge bomen naast de parkeerplaats staan, nemen we in beslag om de rest van de dag te bespreken. Er staat niks ingepland en dit bezorgt ons de benodigde spanning. Hoe nu verder? We willen nog graag naar een viswinkel toe. Na even googelen vinden we een viswinkel die gevestigd zit in een rood huisje. Het is wel aan de andere kant van de stad, maar dat maakt niet uit. Immers, we hebben de rest van de dag niets meer gepland.
Bij de viswinkel nemen Marloes en Lysha het interview af. Ook nemen zij geweldige beelden op. Marloes was zo fanatiek aan het filmen toen de vis werd gefileerd, dat ze gratis en voor niets het bloed van deze vis op haar handen had gekregen. Na afloop praatten we met de rest van het personeel. Eén iemand vertelde ons dat zijn vader op een visveiling werkzaam is. Grappig, denken we, daar zijn wij gisteren ook geweest. En wat blijkt: zijn vader is Lars, de veilingmeester die we hebben geïnterviewd.
