Onderweg naar Göteborg

3 mei 2022

Na een aantal uur gereisd te hebben komen Jens en ik eindelijk aan in Tiel. Er was een trein op ons traject uitgevallen, waardoor we een uur moesten omreizen. We besteden de nacht bij Marloes. Haar moeder is zo lief om ons te brengen. Lysha reist zelf vanuit Amersfoort naar Schiphol.

Een dampend kopje thee wordt voor ons neer op tafel gezet door Marloes. “Nog even snel iets warms”, voor we beginnen aan onze korte nachtrust. Want een korte nachtrust zal het zeker worden. Tegen de tijd dat we uitgestrekt in bed liggen om een beetje bij te tanken voor de lange reis die komen gaat, is het al elf uur ’s avonds. En dan betekent dat de wekker binnen niet meer dan drie uur alweer zijn ringtone laat horen.

Ik heb nog maar net mijn ogen gesloten of de wekker gaat. Als halve zombies sprokkelen we onze kleding bij elkaar, en proberen we onszelf zo goed mogelijk te fatsoeneren. Snel even de broodjes pakken die we gisteravond hebben gesmeerd, en dan door naar Schiphol. De rit duurt niet zo lang. Er is bijna geen auto te verkennen op de snelweg. Immers, het is midden in de nacht. Zoals afgesproken in de redactie-app, komen we om half vier aan bij de kiss and ride. We kijken onze ogen uit wanneer we de grote verlichte ontvangsthallen van Schiphol tegemoet rijden. Enorme rijen vakantiegangers staan klaar, stuk voor stuk hebben ze een koffertje in de hand. Sommigen een kleintje die meegaat als handbagage, anderen hutkoffers die volgeplakt zitten met stickers die samen met de herinneringen langzaam wegvagen. De drukte veroorzaakt door de personeelstekorten vanwege stakingen die vorige weekplaatsvonden, hebben we een beetje onderschat.

Het duurt een tijdje voor we onze ruimbagage hadden afgeleverd. Het personeel die aanwezig moest zijn kwamen pas na drie kwartier aanstrompelen. Het liedje ‘9 to 5’ van Dolly Parton schoot me direct te binnen. Op hun dooie gemak komen ze met een dampend kopje koffie aanlopen en gingen rustig zitten. Wij moeten onze ruimbagage afleveren bij special luggage. We hebben de apparatuur in een gitaarhoes gedaan. Dat was de enige tas die groot genoeg is voor het statief en de microfoonhengel. Het ziet er wel stoer uit: net alsof een Wish-versie van ABBA aan het touren is.

Dan lopen we tegen een rij aan die bijna anderhalve kilometer lang is. Dit valt eerst niet op, omdat het als darmen door Schiphol gekronkeld is. We kijken goed en realiseren dat het de rij is waar wij in moeten gaan staan voor de security. Het wachten is nog niet voorbij. Tot onze grote verbazing zit er aardige vaart in. Binnen een half uur staan we gefouilleerd en wel, want onderschat onze intimiderende uitstraling niet, aan de andere kant van de security-check.

Wanneer we aankomen in de gate is het alsof we naar een schilderij uit de renaissance kijken. De oranje gloed van de zonsopgang ontwaakt Schiphol uit zijn slaap. De geuren van versgebakken croissantjes en net gebrande koffiebonen dringen onze neus binnen. Mijn maag borrelt. Sinds de wekker vier uur geleden is gegaan, hebben we nog niet ontbeten. Want kan je het als een ontbijt beschouwen als je in het holst van de nacht opstaat? Ook voor het koffietentje vormt zich binnen no time een rij. Iedereen hunkert naar een goed ontbijtje. Aangezien we nog genoeg tijd hebben voordat we kunnen boarden, halen we snel croissantjes en drinken. Niet geheel onbelangrijk is dat dit ons al bijna het halve budget heeft gekost.

Een vliegtuig binnenlopen heeft iets magisch. Dan begint de reis pas echt. Dat geldt zeker voor deze reis. Al weken, zelfs maanden, werken we naar dit moment toe. Ook al zijn we al een paar uur onderweg voordat we het vliegtuig ingaan, nu voelt het pas echt alsof we naar Zweden gaan. Het is nu tastbaar. Een korte vlucht en we zijn al op onze bestemming.

Tijdens dat het vliegtuig opstijgt kijkt iedereen met opwinding naar buiten. De auto’s die op de A2 rijden veranderen langzaam in kleine, zwarte stipjes. Regendruppels spatten uiteen op de raampjes. Jammer, denken we. Er was zo mooi weer voorspeld. We stijgen nog een aantal voet en we vliegen boven de wolken uit. Het uitzicht wat we nu hebben ziet er uit als zacht kussen. De zon die boven de wolkendeken uitkomt laat de wolken doen glinsteren. Niet veel later en ook deze wolken zijn weg. We vliegen boven de zee. De zee waarover we onder andere onze documentaire gaan maken. De zee waarin de vis zwemt die op de veiling verkocht wordt waar wij overmorgen naartoe gaan. Weer even later roept jens: “kijk, zien jullie die twee bruggen daar? Daar ben ik een aantal weken geleden nog overheen gereden toen ik naar Zweden ging.”

Als we dan echt boven Zweden vliegen kijken we onze ogen uit. Het golvende landschap bestrooid met prachtige, donkergroene naaldenbomen die de karakteristieke rode huisjes verbergen, typeren het landschap van dit Scandinavische land. Na een tijdje wordt de landing ingezet en kunnen we echt voet zetten aan land.

Vanaf het vliegveld pakken we de trein naar Stockholm centraal. Daar hebben we bijna twee uur overstaptijd, dus besluiten we snacks te halen voor de vier uur durende treinreis naar Göteborg. Daarna spelen we een aantal kaartspellen om de tijd te doden, en halen we een menu bij de BurgerKing. Ook al is het nog maar elf uur ’s ochtends. In onze beleving is het al avond.

De treinreis naar Göteborg is prachtig. Het landschap waar we doorheen rijden lijkt op het Nederlandse. Het enige grote verschil is dat de weilanden hier rotsachtig zijn en soms overgaan in heuvels. De oudhollandse boerderijen vind je hier niet terug, maar de grote rode schuren maken het plaatje van het Zweedse landschap compleet. In Göteborg zoeken we snel de tram richting de AirBnB. We zijn kapot en willen graag snel ons voeten omhoog gooien. We hebben al gezocht waar de dichtstbijzijnde super zit. En wat blijkt: we kunnen gewoon ons pilsje bai de Laidl kopen. Althans, als we niet de rest van ons budget moeten besteden aan de alcohol.