"They just don't belong here"

9 mei 2022

De zon is nog maar even op wanneer ik naar mijn telefoon gris om de wekker uit te zetten. Vandaag moeten we er weer vroeg uit. We gaan meevaren met een visser en we hebben om zeven uur in de haven afgesproken. Het is de laatste opnamedag. We hebben zin in de tocht op zee, maar we verlangen naar onze vrije tijd in Stockholm.

Wij zijn nog maar net in de haven, wanneer de visser op zijn mountainbike aan komt rijden. Hij heeft tegen ons gezegd dat we warme kleding aan moesten trekken, maar zelf loopt hij er fris bij. Waarschijnlijk kleedt hij zich later nog om. Gisteren zijn we al langs geweest om ons in het echt voor te stellen. Dit zorgt ervoor dat de ontmoeting nu soepel verloopt. Dat is fijn, want op deze vroege morgen is het lastig om al lange gesprekken te gaan voeren. Als Ingmar, de visser, de motor heeft gestart kunnen we aan boord.

Zoals ik al had verwacht trekt hij nog een aantal laagjes aan. Een dikke oranje zeilbroek met bijpassende jas en laarzen wordt uit de kajuit getrokken. Het beige vissershoedje dat hij enigszins scheef op zijn hoofd zet, maakt het plaatje af. Dan geeft hij gas en laten we het idyllische gezicht van Fjällbacka achter ons. Het is een prachtig gezicht. De rode huisjes aan de kant van het water benadrukken het stereotyperende beeld van Zweden.

Al snel merken we dat de ‘Spicegirl’ leggings goede aankopen waren, want zodra we buiten de haven komt snijdt de koele ochtendwind dwars door ons heen. Het water is nog vlak, waardoor het niet al te lang duurt voordat we bij de eerste lijn kreeftenvallen komen. In totaal moeten er negen lijnen worden opgehaald vandaag. Het is een slechte vangst. Er zitten weinig kreeften in de vallen, en degenen die er wel inzitten zijn soms aangevreten door krabben. Ingmar legt uit dat het de dooddoeners van de kreeftenvisserij zijn. Een paar lijnen later laat hij een krabbetje zien die zelfs niet in deze zee thuishoort. Zonder enige twijfel slaat hij het beestje met een keiharde klap kapot op de reling van de boot, “they just don’t belong here”.

De golven worden steeds woester naarmate de wind aanzet. De jarenlange ervaring van Ingmar zie je duidelijk terug. Terwijl wij zwierend over de boot lopen, staat hij rustig stil op zijn plek alsof we in de haven liggen. Nu we een paar uur en een paar lijnen verder zijn begint hij steeds meer teleurgesteld te kijken. Dit hoort de beste vangstperiode van het jaar te zijn. Nu heeft hij geluk als er in de helft van de vallen een bruikbare kreeft zit.

Aan het einde van de middag, wanneer er nog maar twee lijnen opgehaald moeten worden, heeft Ingmar tijd voor het interview. Hij komt een beetje ongemakkelijk over, maar na een paar vragen is dit over. Nog snel een portretfoto maken en hij kan weer door met zijn werk. Jens loopt naar binnen om het materiaal over te zetten op de harde schijf, en om bij te komen van de roerige zee. De golven zijn hoog en er is steeds minder land in zicht. Lysha, Marloes en ik zitten als een soort kringloop Racoon achter op de boot, wanneer we alle liedjes zingen die we kunnen verzinnen over varen. We hebben het heerlijk. We maken ons een klein beetje zorgen om Jens. We zijn niet de enigen, want na een tijdje kijkt de vissers de kajuit in om er zeker van te zijn dat Jens alles in heeft gehouden.

Ingmar vaart de boot naar de haven wat het einde van de tocht betekent. Nouja, hij laat de boot zelf naar de haven varen. Eén tikje aan het roer zodat het schip de goede richting op gaat, een beetje gas bijgeven en verder heel af en toe door de ramen naar buiten kijken om te zien of we de goede kant op gaan. Binnen schrijft hij stug door in zijn logboek. Eenmaal in de haven aangekomen zet hij de vangst aan wal en brengt dit vervolgens met een karretje naar een opslagplek. Lysha en Marloes lopen mee om de laatste beelden op te nemen, terwijl Jens en ik nog even genieten in de zon. Als ze terug zijn bedanken we hem voor de mooie tocht en het verhaal dat hij heeft verteld.

Omdat we nog anderhalf uur hebben voordat de volgende bus komt, nemen we nog rustig plaats op een terras. Daarna lopen we via een souvenirshop naar de bushalte. Officieel was deze gesloten voor verkoop, maar de deur was wel open. Marloes heeft voor een mooi prijsje toch een kaartje mee kunnen nemen.

De busrit duurt lang. Door wegwerkzaamheden sluiten de bussen niet aan en zijn we in totaal drieënhalf uur onderweg. Een tussenstop bij de Mac maakt dit een stuk dragelijker. Wanneer we bij het appartement zijn vreten we de laatste dingen op en pakken we onze koffers in. Morgen gaan we naar Stockholm voor een paar dagen. Lekker de toerist uithangen.

Lara